12.6 DİJİTAL ÇAĞDA ÖĞRETİM İÇİN KURUMSAL BİR STRATEJİ

Öğretim üyelerinin mesleki gelişimi, hizmet-içi eğitim, sınıf büyüklükleri, sözleşmeli öğretim elemanlarının ve asistanların istihdamı ve ekip çalışması gibi konulara ilişkin olarak konuştuklarımızın tümü, örgütün dijital çağda ihtiyaç duyulan bilgi ve becerilerin geliştirilmesini sağlayacak türde öğretim yapma kapasitesini etkileyecektir. Özellikle de bir üniversitede kadrolu bir öğretim üyesi olarak görev yapıyorsanız, öğretim biçiminizde dijital çağın ihtiyaçlarına yanıt verecek türde değişiklikleri bireysel olarak yapabilirsiniz. Ancak, öğretmenlerin ve öğretim elemanlarının büyük çoğunluğu için bu tür değişikliklerin kurum tarafından bir bütün olarak desteklenmesi gerekecektir.

Örgüt, değişime ilişkin kurumsal bir plan veya stratejiye sahip olursa bunu en iyi şekilde yapabilecektir. Söz konusu plan ve stratejide aşağıdakilerin yer alması faydalı olacaktır:

• değişim gerekçesi;
• bu değişikliklerin yol açacağı amaçlar veya çıktılar (örneğin öğrencilerin belli becerilere veya yeterliklere sahip olması gibi);
• değişiklikleri destekleyecek eylemler (örneğin yeni bir ders tasarımının veya hizmetlerin yeniden düzenlenmesine dair çalışmaların finanse edilmesi gibi);
• yapılması planlanan değişikliklerin desteklenmesi için oluşturulacak bir finansman stratejisi (öğretimde yeniliğin finansmanı gibi);
• stratejinin başarıyla yürütüldüğünü ölçmenin bir yolu.

Bu tür bir stratejinin nasıl geliştirileceğine ilişkin birçok yol ve yöntem bulunmaktadır (bkz. Bates & Sangrà, 2011). Bir üniversitede bunu yapmanın en iyi yolu, bu çalışmayı üniversitenin genel akademik hedefleri doğrultusunda fakülte ve/veya bölümlerin kendi üç yıllık planlarını sundukları yıllık akademik planlama süreci içerisine dahil etmektir. Böyle bir planlama döngüsü içerisinde, bölümler kendi planlarını yaparken dijital çağın öğrencilerinin ihtiyaçlarını bu planların içerisine bir ‘hedef’ olarak eklenmesini temin etmek son derece önemli olacaktır. Bu planlar yalnızca öğretilecek içeriği değil, içeriğin verilme biçimi ve öğretilmesinde kullanılacak yöntemler ile bu kararların arkasındaki gerekçeleri de kağıda dökmelidir.

Birçok üniversite, dijital çağda ihtiyaç duyulan nitelikte bir öğretim verebilmek için böyle planlamalar yapma girişimlerini başlatmıştır. British Columbia Üniversitesi’nin Esnek Öğrenme Girişimi ve Ottawa Üniversitesi’nin e-öğrenme planını bu girişimlere örnek olarak verebiliriz. Elbette, bu kitabı okuyan herkesin bu tür süreçlere katılması ve örgüt politikasının şekillenmesine destek vermesi çok önemlidir. Kurumsal destek olmadan, önemli değişiklikler yapmak güç olacaktır.

Kaynakça

Bates, A. and Sangrà, A. (2011) Managing Technology in Higher Education. San Francisco: Jossey–Bass/John Wiley and Co